Over rommel, verdriet en de moed om het op te ruimen
Het is alweer even na mijn vakantie. Italië voelt nog dichtbij. Hoe ik genoot van de zon op mijn huid, het heerlijke eten, de geur van citroenen en de zee. En toch blijft er iets aan me knagen, over wat ik zag daar in Napels.
Beelden die maar blijven terugkomen. Een baai vol drijvend plastic. Steegjes in de stad lagen bezaaid met vuilniszakken, blikjes en glas: resten van wat ooit onderdeel was van iemands dag.
Het maakte me verdrietig. Door het afval op zich én om wat het in mij raakte.
Afval als spiegel
Het was alsof ik mezelf erin terugzag. In al die rondslingerende rommel. Want hoe vaak laat ik in mijn binnenwereld ook dingen liggen? Pijn die ik niet aankijk. Spanningen die ik negeer. Verdriet dat ik maar doorslik.
En net als bij dat afval, lijkt het soms makkelijker om het weg te duwen. Even niet op te ruimen, maar ‘gewoon’ de andere kant op te kijken. Tot het zich opstapelt. Je er last van krijgt. En het niet meer te negeren is.
Wat je niet opruimt, komt vroeg of laat terug. In je hoofd, je lijf. Zelfs in je relaties.
En misschien is dat precies waarom die beelden van Napels me zo raakten: ze waren een spiegel.
Ode aan Italië
Ik deel dit met liefde. Zonder oordeel. Want de mensen in Napels gaven ons een welkom gevoel.
Ze zijn hartelijk. Vriendelijk. En we mochten daar echt even meeleven in een andere wereld.
Juist omdat ik geraakt werd door de schoonheid, voel ik ook het verdriet. Zoveel pracht en de sluier van vuil die daar overheen ligt.
Ik zou willen dat de Napolitanen hun stad konden zien zoals ik het zag. Zó mooi, zó rijk, zó vol leven.
En het is zó zonde dat ze het laten dichtslibben met rommel. Zonde als je vergeet dat dit prachtige deel van Italië ook liefde en zorg nodig heeft.
Misschien is dat veerkracht: Niet wachten tot iemand anders je rommel opruimt. Maar beginnen bij jezelf.
Eén stukje per keer. Niet omdat het moet. Maar omdat jij het waard bent.
Voor jezelf. Je lichaam. Je kind(eren). Voor het land en de zee.
Gun jezelf ook die ruimte
Ik geloof dat heling begint bij bewustwording. Dat je soms geraakt wordt door iets buiten jezelf om iets binnenin jezelf te kunnen opruimen. Of dat nu een straat vol afval is of een zee vol troep. Niet in één keer. Wel eerlijk, zacht en met aandacht.
Gun jezelf de ruimte om te voelen wat er bij jou ligt. Wat mag jij opruimen dat je niet langer dient? Zodat je zonder deze ballast lichter kunt worden. En mag groeien, van binnenuit.
Begin vandaag nog met mijn gratis online training Jouw reis naar veerkracht.
