We waren op vakantie in Napels. De Italiaanse stad van pizza, pasta, passie en… permanente herrie.
Hier lijkt het leven te worden aangedreven door claxons en Vespa’s. Die scooters zijn overal. Ze rijden alsof ze in een videogame zitten: toeterend, slingerend, altijd haast.
Ook is er nog veel meer vliegverkeer dan boven Loosdrecht. En toeterende treinen die rakelings langs huizen denderen. Mensen die elkaar van balkon tot balkon op de hoogte houden van het laatste nieuws. En al die huizen… staan ook nog eens heel dicht óp elkaar.
Wandelend door de drukke straten moest ik denken aan thuis.
Afgelopen voorjaar zat er bij ons een mus in de dakgoot.
Eén mus.
’s Nachts tikte het beestje met z’n pootjes tik tik tik over het zink. Dagenlang hield dat geluid me wakker.
Mijn irritatie groeide per pootafdruk.
In Napels zou die mus niet eens een decibel halen. Er waren in Italië heus ook vogels. Maar ja, die werden overstemd door de Vespa’s, toeterende auto’s of de blaffende hond uit de straat verderop.
En toch, dit voorjaar in bed, was er voornamelijk irritatie en had ik serieuze plannen om onze dakgoot te demonteren.
Vakantie doet gekke dingen met je perspectief. Wat ik thuis als veel lawaai ervaarde, was hier ineens… rustiek. Subtiel bijna. En wat hier normaal is, zou in onze wijk een buurtvergadering, vier boze brieven en een item in het lokale krantje opleveren.
Mijn zenuwstelsel
Het zette me ook aan het denken over mijn zenuwstelsel; ik moest serieus wennen aan de Napolitaanse soundtrack. Het duurde zeker een week voordat ik niet meer in vecht-of-vlucht ging bij elke toeter. Terwijl thuis mijn hele systeem al in actie komt bij één vogeltje in de dakgoot.
Zit daar dan de les? Dat het niet het geluid zelf was, maar mijn interpretatie ervan?
Gelukkig kon ik op adem komen als we even uit de stad waren. Op plekken waar de wind door mijn haren waaide en er even géén Vespa in de buurt was. Dan zakte mijn ademhaling en ervaarde ik: Aha, dit is dus wat rust met je doet.
En toch… zag ik thuis ineens anders. Dat ene musje, die tikjes in de dakgoot, ik werd er bijna nostalgisch van. Alsof mijn systeem zei: geef mij maar weer één vogel op een dak in plaats van tien scooters op de stoep.
En jij?
Zie jij ook wel eens je thuisomgeving in een ander perspectief door je vakantie? En wat deed het geluid met jouw zenuwstelsel?
