Al dagen was ik somber, stil, teruggetrokken. Ineens realiseerde ik me: ik voel me leeg. Leeggegeven.
Het is meer dan een moeheid die wel overgaat met wat rust. Het gaat verder dan overprikkeld.
Het lege gevoel bevindt zich op een diepere laag.
Alsof alle energie die ik te geven had – aan het bouwen aan mijn academie en coaching, aan mijn gezin, aan alles wat er om me heen gebeurt – nu even op is.
En het is niet dat ik daar spijt van heb. Ik wilde geven. Ik kan veel dragen.
Ik ben iemand die inspringt, invoelt, zorgt, luistert, draagt.
Maar ergens in die beweging ben ik mezelf (weer) een stukje kwijtgeraakt.
Mijn hoofd zegt: “Kom op, je bent toch veerkrachtig?”
Mijn lichaam zegt: “Rust. Nu.”
Mijn hart zegt: “Waar ben jij gebleven?”
Het is alsof mijn hele systeem roept: “Genoeg. Tijd om terug te keren.”
Naar mezelf. Naar wat mij voedt. Naar stilte, ruimte, eenvoud.
Naar dingen doen die niet per se ‘nut’ hebben, maar wel waar en echt zijn.
Wakker worden in je eigen leven
Misschien herken je dat gevoel ook wel – dat je ineens wakker wordt in je eigen leven en denkt:
ik ben alles aan het regelen en iedereen aan het dragen,
maar wie draagt mij eigenlijk?
De waarheid is:
Het leven draagt mij, als ik me laat dragen.
Maar daarvoor moet ik stoppen met rennen.
Stoppen met geven omdat ik denk dat het zo hoort.
En ook stoppen met bewijzen dat ik sterk ben, krachtig, altijd beschikbaar.
Want veerkracht betekent niet: altijd maar doorgaan.
Veerkracht betekent ook: durven stilvallen.
Luisteren naar wat niet meer past.
Erkennen dat leegte óók een vorm van leven is.
Ik hoef het niet allemaal meteen te weten.
Niet te plannen wat hierna komt.
Deze leegte is geen fout.
Het is een pauze. Een adem tussen twee zinnen in.
Een zachte overgang. Een tussenruimte.
Een uitnodiging om op te laden.
Om opnieuw te voelen wat mij vervult.
Een fase waarin ik niet geef, maar ontvang.
Niet bouw, maar besta.
Niet red, maar rust.
En ja, ik begeleid anderen op hun pad naar veerkracht.
Juist daarom weet ik hoe het voelt om je pad even kwijt te zijn.
Om weer op zoek te gaan naar jezelf.
Ik geloof niet in de maakbaarheid van het leven.
Wel geloof ik in het erkennen van de waarheid in het moment.
Dus vandaag…
blijf ik even hier.
Dicht bij mezelf.
En jij?
Als je dit leest en denkt: ik voel dat ook.
Ik ben ook moe, ik ervaar ook die stilte en dat zoeken.
Weet dan: je bent niet alleen.
Het liefst werk ik met mensen die willen thuiskomen bij zichzelf,
na jaren van stress, zorgen of overleven.
Mijn online training maakte ik niet om je te ‘fixen’.
Wel als een uitnodiging.
Voor een zachte reis terug naar jou.
Wil je meer weten? Je bent welkom.
